Blogs

Pijn

Er is niks zo erg als iemand verliezen van wie je houdt, als diegene nog in leven is. Als wat je ook zegt of doet, diegene emotioneel niet meer kan bereiken. Terwijl je eerst elkaars beste vriend was. Als je weer alleen staat na een lange relatie waarin je je geliefd, gewaardeerd en gezien voelde, is dat super pijnlijk. Het is een soort elementaire afwijzing die je in elke vezel van je lijf voelt. Hoe moet je dealen met de plotselinge eenzaamheid, het niet meer delen der dagelijkse dingen, de muren die op je afkomen, het verdriet. Het allermoeilijkste zijn de eindes zonder duidelijke afronding, met de vraagtekens. Als ik op plekken kom waar we samen waren, vlamt de pijn in mijn borstkas en branden de tranen achter mijn ogen. De Boekenkerk in Zwolle, de IJsselkade in Deventer. Zomaar een weg in Friesland waar we vrolijk pratend reden. Mijn eigen huis, samen met hem ingericht, met kamers die nu leeg en zielloos voelen. Dat huis waar de muziekkamer net af was. Waar een basgitaar en een drumstel onbemand staan te verstoffen. Het leven heeft me een ongelofelijke loer gedraaid door me toch nog een keer te laten geloven in de liefde en me deze pijn nog een keer te laten voelen in alle hevigheid. Ik worstel me door de dagen, spreek andere mensen, maar geen enkele ontmoeting haalt het bij een moment zoals het samen met hem was, de vertrouwdheid die er was. Het is of een deel uit me is weg gerukt, een blij, positief deel dat rustig was en nog in de toekomst geloofde. Met hem voelde het leven leuker en lichter.  Alle mensen met standaard-tips  ‘je moet er doorheen’  kan ik wel schieten, want ookal is het waar,  ik wil niet zomaar vergeten en doorgaan alsof iets niets heeft voorgesteld. Mijn toekomst lijkt weg, mijn leven voelt als een nachtmerrie en als ik wel even afleiding heb, knalt daarna de vervreemde werkelijkheid weer binnen. Hij is weg, en heeft waarschijnlijk eindelijk ontdekt hoe verschrikkelijk ik ben, anders was hij wel gebleven toen het even wat minder lekker ging met mijn gezondheid. Mijn broze vertrouwen had hij gewonnen, door hem was ik weer in de liefde gaan geloven en nu sta ik hier weer rock bottem, met een verbrijzelde eigenwaarde. Coaches zien verdienmodellen in mijn verdriet want ik hield vast niet genoeg van mezelf, of ik had me teveel aangepast etcetera. Is dat zo? Van jezelf houden en niemand nodig hebben. Hoe doe je dat dan? Door in een grot te gaan zitten en jezelf te aanbidden? Ik mis hem. Ik mis de gesprekken die we hadden, alle lieve momenten, de dagelijkse dingen die we deelden, onze tournees door het land. Het leven had veilig gevoeld, met een bedding, we hoorden bij elkaar, dat zagen anderen ook. En er was niets dat dat kapot kon maken. Tot het kapot ging. En ik zo mijn best deed het goed te maken. Tevergeefs. Ik hoor er niet meer bij. Niet meer bij hem. Niet meer bij zijn gezin waar ik me ook op mijn gemak was gaan voelen.  En dat doet heel erg veel pijn. Konden we nog maar een keer praten. Wilde hij maar geloven, dat geen enkel deel in mij hem echt kwijt wilde. Niet meer gehoord en genegeerd worden, is misschien wel de allerergste, snijdende pijn die er bestaat. Ik zal me een weg moeten vechten door de tijd, tot er misschien ooit in de toekomst iemand komt die niet alleen in me gelooft, maar die ook blijft.