Blogs

Herintreder

De dozen staan best wel in de weg, maar het moest er toch van komen, dat schijfje. Zo gaat dat met voornemens. Die liedjes van mij, die moesten een keer echt vastgelegd worden. Niet als demo, maar als iets waar je echt de wereld mee in kan. Dus je gaat naar een studio, je zit in een proces en alles lijkt heel erg belangrijk die studiodagen. Je speelt en spreekt met muzikanten die je voorheen niet kende. Je bestelt eten samen, alsof je dat wekelijks doet.
Ik had taart meegenomen, die eerste dag. Misschien een wat onhandig gebaar om het ijs maar snel te breken.
Ik vertelde dat ik had gewerkt als journalist en van hot naar her reed. En druk was geweest met de rompslomp van het leven. Muziekles geven, mantelzorg. En ja dan gaan de jaren hard, dan zijn er zo tien jaar weg. En ben je plotseling een soort herintreder.
In de cocon van de studio werd langzaam laag voor laag iets opgebouwd met Guido aan het roer. Ik mengde me soms in de conversatie als ik iets echt heel erg of niet mooi vond. Maar ik wilde vooral vertrouwen op wat er daar zo in alle concentratie uit de handen van de jonge muzikanten ontstond.
Tijdens het opnemen van ‘Funda’ was iedereen hyper. Het kwam door de gejaagdheid, het opgefokte sfeertje van het arrangement. Het werkte schijnbaar door in iedereen. Er werd de trap op en af gerend, een uitgelaten stemming vulde de studio. ‘s Avonds was ik nog lang hyper en wakker. De volgende ochtend reed ik met een lichte bezorgdheid weer naar het noorden. Vandaag zouden we ‘Vlot’ opnemen. Een heel rustig, gevoelig liedje. Hoe moest dat nou als iedereen nog in die opgefokte energie zat?
Maar dat was niet zo. Bij het inspelen daalde er opeens een soort rust neer. Daar hoefde niemand iets voor te doen. Dat deed het liedje gewoon.